Auteur: Aimée Carter
Pagina’s: 320
Genre: Young Adult
Publicatie: Harper Collins Young Adult, januari 2017
ISBN: 9789402718409
Rating:
Nadat Kitty en de Blackcoat-rebellen met succes een opstand in de gruwelijke gevangenis Elders hebben geleid, willen ze nog maar één ding: ook de rest van het land bevrijden. Om dit voor elkaar te krijgen moeten ze zien te bewijzen dat de dictator Daxton Hart niet is wie hij lijkt te zijn, maar een regelrechte bedrieger… Is het echter de moeite waard als ze hiermee levens in gevaar brengt, niet in de laatse plaats dat van de jongen die al zo lang belangrijk voor haar is? (Beschrijving Bol.com)
Het laatste deel van de Blackcoat Rebellion-trilogie is uit! Nog niet zo lang geleden las ik haar voorganger, Gevangene. Na het lezen van dat boek, kon ik niet wachten om het derde en laatste deel te lezen. Ik kende Aimée Carter al van haar Godinnentest-trilogie, die ik heel erg leuk vond. Maar ik had nooit gedacht dat ik zo onder de indruk zou zijn van de nieuwe, dystoptische wereld die ze gecreëerd heeft.
Koningin begint met een speech van Kitty; die ze houdt voor het volk. Deze speech is een soort van samenvatting van de gebeurtenissen uit de eerste twee boeken. Ikzelf vond dat wel fijn, want zo weet je precies wat er ook alweer speelde. Na de speech van Kitty duik je weer in het verhaal. Je wordt meegezogen in een wereld die lijkt in te storen, door een man die zichzelf de minister-president noemt: Daxton Hart. Kitty, Benjy, Lila, Knox en de Zwarte Rebellen doen er alles aan om hem tegen te houden. Althans, ze willen er alles aan doen. Kitty, maar ook Lila, bevinden zich in een positie waarbij ze niet veel kunnen doen. Zo vochten ze bijvoorbeeld niet mee in de strijd, maar zorgde van een afstandje voor hulp. Ik vond het wel jammer dat ik Kitty niet echt heb zien vechten, niet echt heb zien strijden. Ze vertegenwoordigde het volk wel door haar toespraken, maar echt actie kwam er niet echt uit.
Tenminste, tot het einde. Het einde van het boek vind ik namelijk echt goed! Ik had ook het gevoel dat ik daar een flinke dosis actie meekreeg, iets wat ik eigenlijk wel eerder verwachtte. Ik had namelijk liever gezien dat Kitty ook echt met de Zwarte Rebellen mee vocht, maar dat mocht helaas niet zo zijn. Dat wil niet zeggen dat ze voor het einde geen andere belangrijkere dingen deed, maar dat gebeurde buiten het strijdveld om. Echter ben ik allang blij dat ik Kitty niet meer zo irritant vond als in Gevangene. Daar nam ze naar mijn inziens alleen maar domme beslissingen, terwijl ze in Koningin meer nadacht bij wat ze deed. Ik kon hierdoor veel meer van haar als personage genieten, omdat ik me niet aan haar ergerde. Ook op liefdesgebied vind ik dat Kitty echt goede keuzes maakte. Ze handelde niet als een verliefd schoolmeisje, maar als een volwassen vrouw: doen wat goed is, en niet zozeer wat goed voelt. Ze handelt in dit boek meer met haar hoofd, in plaats van met haar hart.
Vind ik deze trilogie beter dan de Godinnentest-trilogie? Dat durf ik niet te zeggen. Het zijn namelijk twee totaal verschillende verhalen in twee totaal verschillende werelden. Het leuke van deze serie vond ik dat je niet weet wie je kon vertrouwen. Of sterker nog, je wist niet zeker of de persoon was wie je dacht dat hij of zij was. Het kon namelijk maar zo zijn dat iemand anders, net als Kitty, ook een plastische metamorfose heeft gehad. En aangezien Kitty terecht is gekomen in de corrupte familie Hart, weet ze helemaal niet wie ze kan geloven. Dat maakt de serie zo onwijs leuk! Het einde is daarbij ook niet helemaal afgesloten. Hier bedoel ik mee te zeggen dat niet alle zaken zijn opgelost, maar dat er nog aan dingen gewerkt gaat worden. Vrijwel iedereen vindt bijvoorbeeld dat het rangen-systeem waarmee gewerkt wordt in hun samenleven, totaal niet goed is. Maar dat zal niet binnen een paar weken te veranderen zijn, zelfs niet in een paar maanden. Zulke dingen zijn dus aan de lezer zelf om daar invulling aan te geven. Ik vond vind zulke halfopen eindes veel beter dan wanneer alles is dichtgenaaid. Wordt er ook nog wat aan onze fantasie over gelaten!
De Blackcoat Rebellion-trilogie vond ik dus prima boeken. Het was fijn om in de nieuwe dystopische wereld van Aimée Carter rond te dwalen, maar ik kan niet zeggen dat ik die wereld heel erg ga missen.
Liefs,
Leave a Reply