Booknuts

YALFest was tof! Eerder kon je al lezen wat Daphne ervan vond. De vrijdag voor YALFest mocht ik Megan Shepherd, de auteur van The Cage serie interviewen. Samen met Thyrze interviewde ik haar over haar leven en haar boeken.

Ik las The Cage twee jaar geleden voor het eerst en vond dat het iets unieks had. Hoe heb je het verhaal bedacht?
Het is een interessant verhaal. Ik was op een schrijvers retreat met een aantal auteurs. Ik dacht niet eens aan het schrijven van een nieuwe serie of Science Fiction. De man van een van de andere auteurs is een zoöloog en zij vertelde ons over een aantal bizarre dingen die gebeuren in dierentuinen. We dronken ook wat wijn. En ik begon te denken. Sommige van die dingen waren niet helemaal moreel correct en ik dacht wat als wij nou degene waren die in kooien zaten. Dan was er natuurlijk een andere soort die onze dierenverzorger was. Hoe zouden we op die situatie reageren?

Ik heb altijd van The Twilight Zone gehouden en er is een aflevering die hier op lijkt. Het idee dat we continu bekeken worden is eng. En ik word altijd aangetrokken tot de enge dingen. Die avond begon ik met het verhaal en schreef ik mijn agent met: wat als het een menselijke dierentuin is. Is dat gestoord? En hij zei: Ja, maar doe het.

Duurde het lang voordat je de eerste versie klaar had?
Ik schreeft de eerste versie van The Cage heel snel, in een paar weken. Maar toen kostte het me twee jaar om te editen. Of het kost me anderhalf jaar om een boek te schrijven en de edit gaat heel snel. Of de eerste versie gaat heel snel en dan duurt het heel lang om te editen. Dus het duurt altijd een jaar tot twee jaar. Bij The Cage waren het zo’n tien revisies. Dat kwam vooral door de world building problemen en omdat het vanuit 6 oogpunten wordt verteld. De balans vinden tussen deze karakters was heel belangrijk.

Was je vanaf het begin van plan om het verhaal vanuit 6 verschillende oogpunten te vertellen?
Nee, in de eerste versie werd het alleen verteld vanuit Cora’s oogpunt. In deze versie was haar geschiedenis veel vreemder en groter. Om verschillende redenen werkte het gewoon niet en hebben we haar achtergrond verhaal verkleint, maar daardoor miste er wat. In plaats van me te focusen op haar ben ik meer naar de andere personages gaan kijken. Het was veel werk, maar ik ben wel blij met het eind resultaat. Om te zorgen dat alles in balans blijft is het net een puzzel. Dit is een van de dingen waar ik van houd met schrijven, kijken hoe het allemaal in elkaar past.

Voelde het anders om boek twee en drie te schrijven?
Jazeker, ik kende de karakters al. Ik heb tijdens The Cage zoveel tijd gespendeerd om erachter te komen wie deze karakters zijn en hoe de wereld in elkaar zit, omdat ik dit al wist voelde het gemakkelijker met deel twee. Ik kon veel meer genieten van het schrijven en vreemde dingen in het boek gooien. Ik heb mijzelf kunnen laten gaan. In het eerste boek heb je een menselijke dierentuin, in deel 2 een safari en in deel 3 is het een menselijke rate-race. Ik zei tegen mezelf, weet je, pak gewoon groot uit, laten we het nog vreemder maken. Ik heb er vooral veel lol in gehad.

Kun je ons wat vertellen over het derde boek?
Zoals ik als zei is het een rat-race. Dit idee komt voort uit een gedachte van hoe mensen dieren behandelen, en hoe ze in The Cage met mensen omgaan. In het derde boek draait het meer om het testen van hoe intelligent mensen zijn en of ze het verdienen om hun eigen keuzes te maken. De race heeft puzzels en testen, zo ongeveer zoals een chimpansee getest zou kunnen worden. Er zitten 12 verschillende puzzels in en het is niet wat je verwacht. De Vuurproef is mijn favoriete van de drie. Gewoon omdat het zo heerlijk twisted en vreemd is. De karakters komen veel over zichzelf te weten, dit geldt niet alleen voor de mensen maar ook de Kindred.

Welk karakter deed je het meest verbazen?
Ik denk Leon, hij is de New Zealandse Moari jongen. Ik houd van zijn stem, waardoor het schrijven van zijn perspectief er lekker is. Ik wist dat ik een karkater zoals hem in het boek wilde hebben, maar hij werd tijdens het schrijven veel echter voor mij dan dat ik gepland had. Hij maakt veel veranderingen door. Iedereen ziet hem als het steriotype met veel spieren, maar hij is zo veel meer. Hij houd van kunst en is geinteressert in liefde en moraliteit. Zijn partner Molly verbaasde mij ook enorm. Ik wilde iemand die was opgegroeit met de aliens en door haar perspectief van de andere mensen, begreep ik ze ook veel meer.

Welke van de jongens is jouw true match?
Ik denk Lucky. Leon is erg cute, maar… oh vergat Cassian, misschien hem wel. Maar ik houd van Lucky’s hart. Hij is iemand met wie ik een diepe connectie zou kunnen hebben in het echte leven. En hij speelt gitaar.

Hoe voelde het om je tweede serie af te ronden?
Heel vreemd. Ik kan gewoon niet geloven dat ik al 6 YA boeken en een boek voor kinderen heb uitgegeven. Mijn eerste boek kwam uit in 2013 en dat voelt echt nog niet zo lang geleden. Ik heb gewoon enorm veel geluk gehad dat ik dit heb mogen doen. I was een dagdromer toen ik een tiener was, maar ik heb nooit gedacht dat ik hier een carriere van kon maken. Mijn ouders duuwde mij altijd in een andere richting, logisch. Ik deed dat ook voor een tijd, maar het voelde gewoon niet goed. Toen besloot ik om schrijver te worden. Het is dagdromen wat ik mag doen, ik mag werelden en karkaters verzinnen. Helemaal met twee series van drie boeken kom je zoveel meer over ze te weten dan waar je mee begint. Ik ben enorm trots, maar ik heb ook het gevoel dat ik het verschuldigt ben aan de karkaters en mijn lezers om een goed verhaal te vertellen. Ik ben enorm blij en ik hoop dat ik nog veel meer mag schrijven.

Donderdag kan je deel twee van het interview lezen, als we verder gaan met meer persoonlijke vragen.

Heb jij The Cage al gelezen? Zo ja, wat vond je ervan?

Liefs,