Booknuts

Het is inmiddels de 15e, en dat betekend dat we al op de helft van november – en dus ook van NaNoWriMo – zitten. Vandaag zal ik jullie vertellen hoe het mij de afgelopen twee weken is vergaan.

Week 1

Het begin is altijd het moeilijkst, zeggen ze. Dat was bij mij de eerste dag wel zo. Ik had de eerste paar honderd woorden op papier staan, en meteen begon mijn inner critic te zeuren: het was niet goed, er was van alles aan mis, het verhaal klopte nu al niet met wat ik in mijn hoofd had, en ik kon dit beter maar weghalen en opnieuw beginnen. Op dat moment heb ik mijn inner critic een hele grote (spreekwoordelijke) schop gegeven en ben ik heel eigenwijs verder gaan schrijven, ondanks dat ik er moeite mee had. Uiteindelijk had ik op het eind van de eerste dag 1.687 woorden, wat net iets boven het (aangeraden) minimum per dag (1.667) is. De tweede dag ging een beetje hetzelfde, en daar baalde ik eigenlijk wel van. Ik had deze week namelijk nog vrij van school, en ik wist dat ik weer flink aan de bak zou moeten zodra de colleges weer beginnen, dus ik wilde heel graag wat extra schrijfwerk doen deze week zodat ik wat speling zou hebben in de komende weken. Dit lukte me pas vanaf dag drie, en de dagen daarna ging ik eigenlijk als een speer (voor mijn doen). Ik merk nu wel dat het voor mij makkelijker wordt om veel te schrijven op één dag. Ik denk dat het toch iets is waar je beter in wordt als je het vaker doet. Hoewel ik niet zoveel vooruit heb kunnen werken als dat ik eigenlijk had gewild, liep ik uiteindelijk toch bijna 4.000 woorden voor op schema.

Eindstand week 1: 15.163 (par: 11.666)

Week 2

De tweede is altijd de beruchte hell week. Dit was bij mij ook wel te merken. De colleges waren weer begonnen dus ik moest nu heel erg jongleren met mijn schoolwerk, mijn bijbaan en mijn NaNo verhaal. Ik was nu heel blij dat ik vooruit had gewerkt, want de maandag en de dinsdag heb ik door de drukte al nauwelijks tijd gehad om te schrijven, waardoor er niet meer zo heel veel van mijn voorsprong over was. Op woensdag ben ik de draad weer op gaan pakken, en toen we richting het weekend gingen ging het eigenlijk wel weer een stuk beter. Ik merkte op de woensdag en de donderdag wel dat het wat moeizamer ging. Ik was mijn schrijfflow een beetje kwijt omdat ik twee dagen niks gedaan had. Richting het weekend vond ik mijn flow weer terug en hoewel het nog steeds niet zo vlug ging als in de eerste week (wat best wel frustrerend was soms), heb ik toch weer aardig wat kunnen schrijven. Op naar week 3!

Eindstand week 2: 27.041 (par: 23.333)

Ik heb ook nog een klein voorproefje voor jullie! Een klein stukje uit hoofdstuk 8, dat is geschreven vanuit Evan’s perspectief:

After what feels like another hour, she finally turned to look at me. Now we were standing here, awkward like acquainted strangers. What a paradox.
“Evan…” Her voice sounds sad. Had I hurt her feelings? It was hard for me to remember things from before going into isolation. It was as if that place had filled my mind with an impenetrable fog. That place does something to you, I’m sure of it. Being completely alone, away from everything and everyone for such a long time, that cannot be good. The only things I could remember clearly were my moments with Cleo. Was this girl connected to her in a way? It could very well be possible. I am certain she knows me now, but how do I know her?
“Were you a friend of Cleo?” I ask carefully. I might as well have slapped in her face, the way she winces at the mention of Cleo’s name.

Doe jij ook mee aan NaNoWriMo? Hoe gaat het bij jou tot nu toe?

Liefs,